με άλλο τρόπο...

ο λόγος,
όχι,
δεν είναι το πλουσιότερο εκφραστικό μέσο...
ούτε το πιο άμεσο
ούτε το πιο μεστό


μπορεί όμως να γίνει όλα τα παραπάνω
και πολύ περισσότερα...


ο λόγος,
όμως,
έχει πολλούς τρόπους
να μεταμφιέζεται...





για εσένα...





Fausto Pappetti ....  Magic moon

έλλειψη

το πηγάδι

Εννιά στην πέμπτη θέση :

Στο πηγάδι υπάρχει μια καθαρή δροσερή πηγή,

απ' όπου μπορεί κανείς να πιεί.

Το πηγάδι που τροφοδοτείται συνεχώς από μια πηγή ζωογόνου νερού είναι ένα καλό πηγάδι.

Ένας άνθρωπος που έχει αρετές και είναι σαν ένα τέτοιου είδους πηγάδι έχει γεννηθεί για να γίνει ηγέτης και σωτήρας των ανθρώπων, γιατί διαθέτει το νερό της ζωής. 

Εν τούτοις εδω παραλείπεται η αναφορά για "καλή τύχη". 

Σ' ένα πηγάδι το πιό σημαντικό απ' όλα είναι να μπορεί να αντληθεί το νερό του. 

Ακόμα και το καλύτερο πηγάδι παραμένει μια δυνατότητα για αναζωογόνηση, όσο το νερό δεν μπορεί να αντληθεί. 

Παρόμοια και με τους ηγέτες των ανθρώπων : το πιο σπουδαίο απ' όλα είναι να μπορεί κανείς να πιεί από την πηγή των λόγων τους και να μπορεί να τους ερμηνεύσει στη ζωή.

Ι ΤΖΙΓΚ

Το βιβλίων των αλλαγών

Το πηγάδι στα Αγγλικά     : Well

To  πηγάδι στα Λετονικά   : Labi

To πηγαδι στα Κινέζικα     :    好 ( προφέρεται   τζιγκ)

στη δεύτερη σελίδα

Βρέθηκα μπροστά σε αυτό το βιβλίο τυχαία.

Αφημένο πάνω σε ένα παγκάκι, μόνο του, τράβηξε τη προσοχή μου και το πλησίασα.

Εάν ήταν γράμμα ξένο δεν θα το άνοιγα. Δεν μου αρέσει να μπαίνω αδιάκριτα στην προσωπική ζωή των άλλων. Όμως ήταν βιβλίο, δεν ήταν γράμμα.

Γύρισα το εξώφυλλο.

Ήταν ένα βιβλίο που είχε διαβαστεί από κάποιον.

Γύρισα και την πρώτη σελίδα.

Είχε ένα όνομα, αλλά δεν θα το γράψω...

Στην δεύτερη σελίδα,  τα μάτια μου ταξίδεψαν στις λίγες χειρόγραφες γραμμές.

Απλό το μελάνι, γαλάζιο.
Το άφησα εκεί, απαλά, στην ίδια θέση και έφυγα.

Ήταν ένα βιβλίο που περίμενε κάποιον...

Μου έφτανε αυτό που διάβασα στην δεύτερη λευκή σελίδα του...

"μωρό μου
είμαι ίσως τρελή που θα σου τα γράψω αυτά...
πόσο έχω κολλήσει επάνω σου,
πως το δέρμα μου αγγίζει το δικό σου,
πως ενώνονται τα χέρια μας,
πως η ανάσα σου γίνεται ανάσα μου,
πως τα μάτια μου χάνονται στα δικά σου,
πόσο παραδομένη είμαι σε εσένα
όνειρό μου...
μια τέτοια νύχτα... ας πέθαινα στα χέρια σου...
Θα ήμουν ευτυχισμένη."

would you dance with me ?

12 Μαϊου

4…Και ξαφνικά άνοιξαν μπροστά μου τα πάντα. Και βλέπω ένα όραμα, χωρίς όρια. Όλα έγιναν φως, ένα γαλήνιο και χαρούμενο φως. Και έρωτας μεγάλος με κατέβαλε γι’ αυτό που είδα. Κι ύστερα από λίγο σκοτάδι κατέβαινε από την μια μεριά. Κι ήταν φοβερό και τρομερό. Και στριφογύριζε σαν σπείρα. Κι έμοιαζε με φίδι. Ύστερα το σκοτάδι έγινε κάτι υγρό, ανείπωτα ταραγμένο, που ανάδιδε καπνό, σαν να έβγαινε από φωτιά και ακούστηκε ένας απερίγραπτα θρηνητικός ήχος. Σε λίγο βοή ασυνάρτητη ακούστηκε, σαν να ήταν βοή.

5. Και από το φως… λόγος άγιος γέμισε τη φύση και ολοκάθαρη φωτιά ξεπήδησε από την υγρά φύση, ψηλά, πάνω στα ύψη. Κι ήταν κάτι ανάλαφρο  μαζί και οξύ και δραστικό. Κι ο αέρας, που ακολούθησε το πνεύμα που ανέβαινε από τη γη και το νερό ως τη φωτιά, ήταν ανάλαφρος , κι έμοιαζε σαν να κρέμεται από τη φωτιά….

6…. Το φως εκείνο, έφη, εγώ Νους ο σος θεός, ο προ φύσεως υγράς της εκ σκότους φανείσης. Ο δε εκ Νοός φωτεινός Λόγος υιός θεού….

ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

ΛΟΓΟΣ Ι΄

Συνταξιδιώτες

Είχε μια έκφραση, λες και μόλις κατάπιε κάτι που της είχε προκαλέσει αηδία.

Χείλη διακριτικά βαμμένα, μαλλί κρεπαρισμένο κομμωτηρίου , φουλάρι στο λαιμό, πάνω από 60…

Και οι άλλες δύο έτσι ήταν…

Το μόνο που άλλαζε από τις συντηρητικού ύφους , εντός ταγιέρ με φουλάρι και ελαφρό τακούνι στο παπούτσι , ήταν οι εκφράσεις τους. Ακόμη και το μαλλί τους ήταν όμοιο.

Κοντό, σε ένα χρώμα που στεκόταν με σοβαρότητα μεταξύ του καστανού και του ξανθού.

Αποτυπωμένη έκδηλη αηδία στο πρόσωπο της μίας.

Μια ψυχρή μάσκα το πρόσωπο της άλλης με ρυτίδες κάθετες που θύμιζαν κάγκελα φυλακής.

Η τρίτη ήταν σα να μην είχε πρόσωπο. ΄Ηταν δηλαδή ένα από αυτά τα άχρωμα πρόσωπα που δεν τα θυμόμαστε ποτέ, λες και η ζωή πέρασε και δεν άφησε κανένα αποτύπωμα, κανένα ίχνος της ύπαρξής της, δεν δώρισε καμία έκφραση στα μάτια της. Την αγνόησε!

Τρεις φίλες , με κάποιο τρόπο δεμένες η μία με την άλλη, όπου η δύναμή τους πήγαζε μέσα από την συνύπαρξή τους.

Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους και να φαντάζομαι την ιστορία της ζωής τους, ή στιγμιότυπά τους.

Δεν ήταν ευτυχισμένες γυναίκες. Ήταν όμως γυναίκες του καθήκοντος.

Είμαι σίγουρη ότι το καθήκον τους το έκαναν στη ζωή τους. Παντρεύτηκαν, έφτιαξαν ένα σπίτι, ανάθρεψαν και έθρεψαν παιδιά, συσσώρευσαν αγαθά, είχαν τις ασχολίες τους και έφθασαν αισίως στα 60 + της ζωής τους, παρέα, καθισμένες πλάι, πλάι στα καθίσματα του τρένου, ανέκφραστες, περιφερόμενες μάσκες, σιωπηλές μάσκες. Κακέκτυπο η μία της άλλης , κακέκτυπα της ιδέας που είχαν διαμορφώσει για το «σοβαρή κυρία», χωρίς χαμόγελο, στητές και άχρωμες.

Σίγουρα ήταν γυναίκες του καθήκοντος. Ενός καθήκοντος χωρίς χαμόγελο, στητό και άχρωμο.

Διαγώνια , στην απέναντι θέση καθόταν η «ζωή». Δεν ξέρω το όνομά της, αλλά την βάφτισα Ζωή, από τα ανέμελα νιάτα της, την λάμψη στο βλέμμα, τη σιγουριά στο ύφος, το ατημέλητο ντύσιμό της, το στήσιμο του σώματός της.

Γύρω στα 25 , με την αγριάδα και την αποφασιστικότητα των γύρω στα 25. Η «ζωή» μιλούσε στο κινητό.

Γενικά, εάν το προσεγγίσουμε έτσι… η ζωή μιλάει, εκφράζεται, κινείται. Αντιπαθεί την στασιμότητα και την στατικότητα.

Άραγε η «ζωή» στα 60+ της θα έχει γίνει μια γυναίκα του καθήκοντος ή θα παρέμενε «ζωή» ότι και εάν θα σήμαινε αυτό για εκείνη?

Είναι περίεργο, αλλά σωστό ή λάθος, έτσι το αντιλαμβάνομαι πια.

 Έτσι το εισπράττω…

Το να ζείς…αποτελεί υπέρβαση.

Κι΄όμως η επιλογή αυτή θα έπρεπε να είναι το αυτονόητο…

  

πόσες διαστάσεις ?

rebirth of eagle

Eagle has to make painful decision to survive.

  This is a story of the Eagle’s life. Eagle has long life up to 70 years. It has patient to survive.

Image via Wikipedia
    To live till 70 years, he has to pass though a hard decision. It’s talons works properly till 40 years. After 40 years, it’s talons becomes weak and can’t grab prey. It’s long and sharp beak also becomes bent. It’s thick feathers become stuck to chest due to heavy wings and can’t fly freely. Then Eagle has left only two options: either die or pass through a painful process of the changes, which lasts 5 months.

Image source
     When Eagle reached near 40, it’s beak,talon and feathers becomes weak. For new life, agle makes one hard decision. Eagle flies on top of a mountain and sits on nest. Then Eagle strikes its beak against a rock and pull it out.  After that it waits for new beak to grow. Then it starts plucking out it’s talons. New talons grow back. Then it plucks its old and thick feathers.

Image source

Image by foxypar4 via Flickr
Now the painful process completed and it has to wait for 5 month to recover. After that it can make its fly to sky and  can enjoy new birth. Now it can live 30 years more.
       Some change needs to survive in difficulty. In miserable condition, we have to change life style. That process may be very painful. Sometimes we have to throw our old habits, memories and our daily routines. We can’t go ahead with all our past burdens. Then we have to free our burdens and sorrows.

Ο πειρασμός

Ἒστησ᾿ ὁ Ἔρωτας χορὸ μὲ τὸν ξανθὸν Ἀπρίλη,
Κι᾿ ἡ φύσις ηὗρε τὴν καλὴ καὶ τὴ γλυκιά της ὥρα,
Καὶ μὲς στὴ σκιὰ ποὺ φούντωσε καὶ κλεῖ δροσιὲς καὶ μόσχους
Ἀνάκουστος κιλαϊδισμὸς καὶ λιποθυμισμένος.
Νερὰ καθάρια καὶ γλυκά, νερὰ χαριτωμένα,
Χύνονται μὲς στὴν ἄβυσσο τὴ μοσχοβολισμένη,
Καὶ παίρνουνε τὸ μόσχο της, κι᾿ ἀφήνουν τὴ δροσιά τους,
Κι᾿ οὖλα στὸν ἥλιο δείχνοντας τὰ πλούτια της πηγῆς τους,
Τρέχουν ἐδῶ, τρέχουν ἐκεῖ, καὶ κάνουν σὰν ἀηδόνια.
Ἔξ᾿ ἀναβρύζει κι᾿ ἡ ζωή, σ᾿ γῆ, σ᾿ οὐρανό, σὲ κύμα.
Ἀλλὰ στῆς λίμνης τὸ νερό, π᾿ ἀκίνητό ῾ναι κι ἄσπρο,
Ἀκίνητ᾿ ὅπου κι᾿ ἂν ἰδῆς, καὶ κάτασπρ᾿ ὡς τὸν πάτο,
Μὲ μικρὸν ἴσκιον ἄγνωρον ἔπαιξ᾿ ἡ πεταλούδα,
Ποῦ ῾χ᾿ εὐωδίσει τς ὕπνους της μέσα στὸν ἄγριο κρίνο.
Ἀλαφροΐσκιωτε καλέ, γιὰ πὲς ἀπόψε τί ῾δες·
Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Χωρὶς ποσῶς γῆς, οὐρανὸς καὶ θάλασσα νὰ πνένε,
Οὐδ᾿ ὅσο κάν᾿ ἡ μέλισσα κοντὰ στὸ λουλουδάκι,
Γύρου σὲ κάτι ἀτάραχο π᾿ ἀσπρίζει μὲς στὴ λίμνη,
Μονάχο ἀνακατώθηκε τὸ στρογγυλὸ φεγγάρι,
Κι᾿ ὄμορφη βγαίνει κορασιὰ ντυμένη μὲ τὸ φῶς του.

απόσπασμα από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Δ.Σολωμού

Αναστάσιμο

Αρκεί, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο να ανάψεις ένα κερί.

Αυτό το μικρό φως διαλύει το σκοτάδι.

Αυτό είναι μια πραγματικότητα.

Το αντίστροφο δεν υφίσταται.

Σε ένα φωτεινό δωμάτιο, ένα μικρό κομμάτι σκοταδιού, απλώς... δεν υπάρχει.

Και αυτό είναι μια πραγματικότητα.

Τώρα ζούμε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο…

Ο ήλιος, ως αυτόφωτο κάποια χρονική στιγμή συναντιέται με την σελήνη.

Τότε έχουμε έκλειψη, κοιτώντας το φαινόμενο από τη γη.

Ο ήλιος όμως είναι εκεί, πάντα, για να φωτίζει , να ζεσταίνει και να κάνει υπαρκτή τη ζωή πάνω στον πλανήτη μας.

Μέσα από την πίστη που μας χαρίζει η γνώση , γνωρίζουμε ότι η έκλειψη θα ολοκληρώσει τον κύκλο της και θα τελειώσει ως φαινόμενο.

Τώρα ζούμε μια έκλειψη…

Σκέφτομαι…

Εάν ήταν εφικτό, ο καθένας μας να προσπαθήσει να ανακαλύψει τον ήλιο μέσα του…ή έστω μια ηλιαχτίδα…ή έστω το φως από ένα κερί…

Εάν, όλοι αυτοί  μπορούσαν να συνδεθούν με κάποιο τρόπο, σε ένα ικανό αριθμό*,  θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σιγά, σιγά, η πραγματικότητα γύρω μας...

Σκέφτομαι…

Το πείραμα των 100 πιθήκων...
άσχετα από το γεγονός ότι οι σκεπτικιστές δεν δέχονται το αποτέλεσμα.

Εάν 100 πίθηκοι μάθουν …ας πούμε να πλένουν μια πατάτα με ένα συγκεκριμένο τρόπο…, τότε η γνώση αυτή γίνεται κτήμα αυτού του είδους...

Μπορούμε να σκεφτούμε τις δυνατότητες…?

Ίσως να είναι ενδιαφέρουσες σκέψεις, όταν κοιτάμε τη φλόγα από το κερί της Ανάστασης...



*ικανός αριθμός = αριθμός κρίσιμης μάζας 

reality...

το δοχείο

Σκέφτομαι ότι το κληρονομημένο δυναμικό είναι κάτι που δεν μπορούμε να το υπερβούμε.
Όπως ένα δοχείο. Χωρά πάντα συγκεκριμένα λίτρα υγρού.

Από την άλλη όμως πλευρά, πόση επαφή, επίγνωση έχουμε άραγε… όσον αφορά την ύπαρξη και τις ιδιότητες αυτού του δυναμικού ?

Και εάν αποκτήσουμε αυτή την επίγνωση… τι τελικά το κάνουμε?

Που το διοχετεύουμε ? και... για ποιόν λόγο ?

One Man's Dream

Τα Δαιμόνια

The Gargoyle

by Andrew Davidson

Βραβείο Sunburst 2009 στον Καναδά, στην κατηγορία λογοτεχνίας του Φανταστικού.

Άραγε, για ποια δαιμόνια ακριβώς μιλά αυτό το βιβλίο. Για τα δαιμόνια που διακοσμούν τα αετώματα των γοτθικών καθεδρικών ναών, για τα δαιμόνια, δαίμονες που ζουν μέσα μας, για τους  υπερβατικούς δαίμονες, για τους δαίμονες που ζούν ανάμεσά μας μεταμφιεσμένοι σε ανθρώπους?

Ο Σωκράτης μιλούσε για το δαιμόνιο εντός του αλλά σίγουρα δεν μιλά αυτό το βιβλίο για τέτοιου τύπου δαιμόνια.

Ή μήπως?

“Από τα ελάχιστα πράγματα που γνωρίζουμε με ασφάλεια για τον ιστορικό Σωκράτη είναι η κατηγορία που διατυπώθηκε εναντίον του το 399 π.Χ. και που οδήγησε στην καταδίκη του σε θάνατο. Στηριζόταν σε δύο σημεία: ότι δεν αναγνωρίζει τους θεούς της πόλης και εισάγει «καινά δαιμόνια», και ότι διαφθείρει τη νεολαία.

Γνωρίζουμε το κατηγορητήριο, δεν γνωρίζουμε όμως το ακριβές νόημά του. Τι εννοούσαν οι κατήγοροι όταν έκαναν λόγο για «καινά δαιμόνια»;

Ο Σωκράτης άκουγε κατά καιρούς μια εσωτερική «φωνή», που του έδινε κάποια σημάδια για τη μελλοντική του συμπεριφορά. Στις υποδείξεις του δαιμονίου ο Σωκράτης φαίνεται ότι είχε απόλυτη εμπιστοσύνη. Η σχέση του Σωκράτη με το προσωπικό του δαιμόνιο ήταν κάτι πασίγνωστο σε όσους τον συναναστρέφονταν, αλλά θα πρέπει να είχε γίνει γνωστή και σε ευρύτερους κύκλους, συνεισφέροντας ένα ακόμη κομματάκι στο παζλ της «άτοπης» προσωπικότητας του μοναδικού αυτού ανθρώπου.

Tο δαιμόνιο έπαιζε έναν σημαντικό ρόλο στην προσωπικότητα του Σωκράτη. Εικάζουμε ότι αυτή η προσωπική επικοινωνία του με το θείο ήταν κάτι που ενοχλούσε πολλούς από τους συγχρόνους του, ιδίως επειδή ο θεός που επικαλείται ο Σωκράτης ήταν ο Απόλλων, ο ευνοούμενος θεός της αριστοκρατικής παράταξης της Αθήνας. Και θεωρούμε πιθανό ότι το δαιμόνιο εμμέσως ή αμέσως έπαιξε ρόλο στη δίκη και την καταδίκη του Σωκράτη. Για το πώς όμως ο ίδιος ερμήνευε αυτό το χάρισμά του και πώς το ενέτασσε στη φιλοσοφία του, δεν έχουμε το παραμικρό αντικειμενικό στοιχείο.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που ο Πλάτων αντιμετωπίζει το σωκρατικό δαιμόνιο.  

Ας δούμε τι βάζει τον Σωκράτη να λέει για το δαιμόνιο στην απολογία του.

«Αυτό το πράγμα ξεκίνησε να μου συμβαίνει από τότε που ήμουν παιδί, μια φωνή που ακούω μέσα μου, η οποία όταν ακούγεται, με αποτρέπει να κάνω κάποιες πράξεις, αλλά δεν μου υποβάλλει ποτέ τι να κάνω…….» (31c-32a).

Όλο το άρθρο, απ΄όπου και οι παραπομπές …

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathglobal_1_31/10/2004_1283414

"Ο όρος «δαίμων» στην ελληνική γλώσσα δεν είναι βεβαίως ισοδύναμος, προς τον όρο θεός, δεν απέχει όμως πολύ από αυτόν και είναι σύγχρονος όρος αρχαιότερος, όπως και οι δαίμονες είναι αρχαιότεροι των θεών. 

Με τις νεότερες ιδέες περί δαιμόνων, αυτοί έγιναν πονηροί από την στιγμή που εκτελούσαν τα αντίθετα με τους θεούς, οι οποίοι με τον καιρό αποβάλλουν το δαιμονικό και φοβερό και γίνονται ηθικά όντα. Από αυτή την αντίθεση γεννήθηκαν οι πολλαπλοί μύθοι περί της μεταξύ των θεών και δαιμόνων πάλης κατά την οποία νικητές αναδεικνύθηκαν οι θεοί και οι δαίμονες έγιναν υποτελείς τους. Ως τέτοιοι πιστεύονται ως όντα μεσάζοντα μεταξύ θεών και ανθρώπων, όπως φαίνεται και στις ανώτερες θρησκείες, των οποίων τους θεούς εξύψωσαν θεολόγοι και ποιητές. 

Στην μονοθεϊστική θρησκεία, όπου εξαίρεται το μεγαλείο και η παντοδυναμία του Θεού, οι δαίμονες εκπίπτουν ακόμη περισσότερο, καθιστάμενοι ολωσδιόλου πονηρά όντα και ταυτιζόμενοι με τους ψευδείς θεούς της ειδωλολατρίας, τους οποίους οι θρησκείες αυτές δεν αρνούνται εντελώς. Υπό την έννοια αυτή καλούνται και δαιμόνια.

Ό όρος δαίμων ουδεμία σχέση έχει με την διαστρεβλωτική ερμηνεία του όρου πού κατά κόρον στις παραδόσεις των μονοθεϊστικών θρησκειών αναφέρεται. Δαίμων στην αρχαία γλώσσα μας σημαίνει συνετός, όπως δηλαδή τους χαρακτήριζε ο Ησίοδος ως δαήμονες = σοφούς, συνετούς. 
Υπάρχουν φυσικά και άλλες ετυμολογικές ερμηνείες για την λέξη δαίμων, όπως αυτές πού μας παραθέτει ο καθηγητής Βάλτερ Μπάρκετ στο πολύ σημαντικό έργο του «Αρχαία Ελληνική θρησκεία», οπού γράφει: «η ρίζα δαι- έχει πολλές σημασίες, ή συνηθέστερη ερμηνεία είναι «αυτός πού διανέμει». Προσκρούει στην δυσκολία όμως ότι δαίω σημαίνει χωρίζω, διαμελίζω και όχι απονέμω, διανέμω. Επίσης είναι δυνατόν να σημαίνει «αυτός πού φωτίζει».

Γράφει Ο Πλάτων στον Κρατύλο: 

ΣΩΚΡΑΤΗ: Αλήθεια, Ερμογένη. Τι να σημαίνει άραγε το όνομα «δαίμονες»; Πρόσεξε αν σου φανώ ότι λέω κάτι σπουδαίο.

ΕΡΜ. Λέγε.

ΣΩ, Γνωρίζεις ποιοι, κατά τον Ησίοδο, είναι οι δαίμονες;

ΕΡΜ. Δεν γνωρίζω.

ΣΩ. Δεν γνωρίζεις ούτε για το χρυσό γένος των ανθρώπων, πού λέει ότι υπήρξε πρώτο;

ΕΡΜ, Αυτό το ξέρω.

ΣΩ. Λέει λοιπόν γι' αυτό: Μόλις το γένος τούτο χωρίστηκε σε μέρη, οι δαίμονες αγνοί και γήινοι ονομάζονται, λαμπροί, προστάτες από το κακό, φύλακες των ανθρώπων.

ΕΡΜ. Δηλαδή τι εννοείς;

ΣΩ. Νομίζω πώς λέγοντας χρυσό γένος δεν εννοεί φτιαγμένο από χρυσάφι, άλλα καλό και ωραίο. Απόδειξη θεωρώ το γεγονός, ότι για μας λέει πώς είμαστε σιδερένιο γένος.

ΕΡΜ. Έχεις δίκιο.

ΣΩ. Πιστεύεις λοιπόν ότι, και αν κάποιος από τους σύγχρονους μας είναι καλός, θα μπορούσε να πει πώς ανήκει στο χρυσό γένος;

ΕΡΜ. Βέβαια.

ΣΩ. Οι καλοί όμως είναι συνετοί ή τίποτε άλλο;

ΕΡΜ. Συνετοί.

ΣΩ. Κατά τη γνώμη μου, αυτό περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο χαρακτηρίζει τους δαίμονες"

Αποσπάσματα από την παρακάτω εκτεταμένη προσέγγιση στο περί δαιμονίων θέμα με πλήθος πληροφορίες και προεκτάσεις. 

http://www.apologitis.com/gr/ancient/daimonia.htm#_ΔΑΙΜΟΝΕΣ_&_ΤΕΧΝΕΣ

Κι΄όμως, το βιβλίο αυτό, αφορά μια μαθητεία στην αγάπη.

Προς κάθε κατεύθυνση…

«Η αληθινή αγάπη, απροσπέλαστη σε έναν τρίτο παρατηρητή, φαντάζει πάντα στα αμέτοχα μάτια του τερατώδης, εξωπραγματική, όπως π.χ. τα τερατόμορφα δαιμόνια στις υδρορροές των καθεδρικών ναών. Αυτό το μυθιστόρημα αποδεικνύει ότι ο δρόμος προς την αγάπη, αν αυτή είναι αληθινή, ισοδυναμεί με το άγριο μαρτύριο του σώματος που πυρπολείται ή που βυθίζεται στον πάγο – με δυο λόγια με κόλαση. Στην κυριολεξία».

Το site των εκδόσεων με αναφορά στο βιβλίο.

http://www.toposbooks.gr/contents/books_details.php?nid=74&screen=0

Σκέφτομαι ότι, ένα βιβλίο που θέλουμε να υπάρχει στην βιβλιοθήκη μας, δεν το κατέχουμε, μας κατέχει, διαφορετικά δεν θα είχε λόγο ύπαρξης εκεί, παρά μόνο από επίδειξη και ματαιοδοξία.

Είναι δύσκολο να μιλήσεις για ένα βιβλίο που σε κατέχει, και ίσως η λέξη κατοχή να μην είναι η ακριβής, γιατί περισσότερο η σχέση αυτή έχει να κάνει με αγάπη, με έρωτα και μπορεί ο έρωτας να κατέχει, η αγάπη όμως όχι.

Εάν κάτι αγαπήσουμε …αυτό είναι αλήθεια…δύσκολα μπορούμε να μιλήσουμε για αυτό. Εάν είναι εύκολο, εύκολο να το βάλουμε κάτω από ταμπέλες και διακοσμητικά μάλλον δεν αγαπάμε βαθιά.

Το αγάπησα αυτό το βιβλίο. Όχι από την πρώτη στιγμή, αλλά σταδιακά. Δεν μπορώ λοιπόν να αναφερθώ σε αυτό, αν και η ύπαρξη αυτής της ανάρτησης είναι αυτή ακριβώς…να αναφερθώ σε αυτό που διάβαζα τον τελευταίο καιρό.

Έτσι αναφέρομαι…χωρίς στην ουσία να το κάνω…

Υ.Γ. έχεις πολύ υπομονή αφού έφτασες έως εδώ :) 

perfect

Μια φορά και ένα καιρό, στα πολύ παλιά τα χρόνια, ζούσε ένας γέροντας σε ένα καλύβι μακριά από την πόλη, μέσα στο δάσος. Όποιος περνούσε από εκεί, έλεγε μετά ότι πάντα ο γέροντας ζητούσε χαρτιά και μπογιές. Τίποτα άλλο δεν ήθελε. Κανείς ποτέ δεν είχε δει ούτε μία ζωγραφιά. Ούτε ένα σκίτσο.

Δεν φοβόταν κανένα αυτός ο γέροντας. Είχε κάνει φίλο του ένα λύκο, από τότε που ήταν κουτάβι και δεν τολμούσε κανείς να τον πειράξει.

Καθόταν τα απογεύματα στην αυλή του σπιτιού του , με τον λύκο στα πόδια του, φίλο και προστάτη, ακίνητοι και οι δύο σαν αγάλματα. Μερικές φορές κάτι έσκυβε και του έλεγε, ο λύκος γρύλιζε καθώς τον κοιτούσε και αυτό ήταν όλο.

Αχώριστοι.

Δεν είναι τέλειο, είπε στον λύκο. Το έπιασε με τα δυο του χέρια, το τσαλάκωσε και το πέταξε στην φωτιά.

Ήταν κρύο αυτό το βράδυ και ότι ξύλα είχε, τα είχε βάλει να καούν για να τον ζεστάνουν. Τα τελευταία του ήταν. Είχε πολύ παγωνιά για να βγει να κόψει άλλα, και φοβόταν ότι θα ξεπάγιαζε απόψε.

Κοίταξε τη φωτιά λυπημένος.

-Τελικά μόνο εσύ μου απέμεινες …της είπε…Εσύ και αυτό το ζωντανό, χαϊδεύοντας την κουλουριαστή ράχη του λύκου.

Χάρηκε η φωτιά με τα λόγια του και έκανε μια ψηλή πιρουέτα για να τον ευχαριστήσει…

Ξαναπήρε ένα κομμάτι χαρτί, τα μολύβια του και τις μπογιές του και άρχισε πάλι να ζωγραφίζει.

Μετά από ώρα, κοίταξε τη ζωγραφιά του με απογοήτευση. Δεν είναι τέλειο, είπε από μέσα του. Το έπιασε με τα δύο του χέρια, το τσαλάκωσε και το πέταξε στην φωτιά.

Η φωτιά χάρηκε. Χαίρεται να είναι ζωντανή, να υπάρχει.

Πήρε πάλι ένα κομμάτι χαρτί και η σκηνή επαναλήφθηκε μέχρι το ξημέρωμα. Καμία ζωγραφιά δεν ήταν τέλεια στα μάτια του. Όλες κάηκαν. Η μία πίσω από την άλλη, μέχρι που μόνο μια κόλα χαρτί του έμεινε.

Τα μάτια του τον έτσουζαν, λίγο από την αϋπνία, λίγο από τα δάκρυα. Δεν ήξερε εάν δάκρυζε γιατί έτσουζαν τα μάτια του ή δάκρυζε η ψυχή του.

Ένα δάκρυ κύλησε στο χαρτί. Έπεσε εκεί που είχε ζωγραφίσει μια μπούκλα από τα μαλλιά της. Τα μάτια της τον κοιτούσαν έντονα. Μια μουτζούρα εμφανίστηκε εκεί που κύλησε το δάκρυ.

Πήρε το ένα χρώμα, το έδεσε με το άλλο, τα ένωσε και έφτιαξε δικό του χρώμα, διαφορετικό. Και μετά άλλο ένα, σε μια άλλη μπούκλα από τα μαλλιά της, και άλλο ένα, μέχρι που όλα έγιναν υγρά, ρευστά, διάφανα.

Τώρα είναι τέλειο, είπε από μέσα του.

Το άπλωσε και το έβαλε στο μέρος της καρδιάς , μέσα από το πουκάμισό του. Έγειρε εκεί, δίπλα στην φωτιά που  έκαιγε σιγανά, χαμογέλασε και τον πήρε ο ύπνος.

Η φωτιά τον κοίταξε με αγάπη. Κοιμήσου. Εγώ θα σε προσέχω μέχρι να μην υπάρχω πια. Κρίμα που βρήκε αυτό που έφτιαξε τέλειο. Θα μπορούσα να τον ζεστάνω λίγο ακόμη.

Τον βρήκε την άλλη ημέρα ένας περαστικός. Άκουσε τον λύκο να ουρλιάζει και έτρεξε να δει. Η φωτιά σβηστή από ώρες και εκείνος κουλουριασμένος εκεί με ένα χαμόγελο.

Είπαν μετά ότι στο κορμί του επάνω βρήκαν μια ζωγραφιά. Μια γυναίκα με όμορφα μάτια που τους κοιτούσε και μαλλιά όλο μπούκλες.
Όσο και εάν τον έπλυναν....εκείνη η ζωγραφιά , δεν  ήθελε να φύγει...

ο Alex Jones λέει...

ο Alex Jones για την Ελλάδα....

άνοιξη

τι κοιτάς ?

Δεν ήταν η πρώτη φορά που στεκόταν και κοιτούσε τον κήπο του.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που η συγκεντρωμένη έκφρασή του έκλεινε μέσα της την λύπη.
Αυτή την εικόνα είδε ο άγνωστος που ερχόταν από το δρόμο. Στάθηκε και τον κοίταξε. Μετά κοίταξε τον κήπο.

-Τι κοιτάς τόσο σοβαρός? τον ρώτησε.
-Μα δεν βλέπεις? Δεν βλέπεις πόσα αγριόχορτα υπάρχουν? Συνέχεια προσπαθώ να τα ξεριζώσω αλλά εκείνα υπάρχουν ακόμη. Ξεπετάγονται από παντού.
-Εγώ βλέπω όμορφα λουλούδια, του είπε ο άγνωστος και χαμογέλασε... μόνο που είναι πολύ παραμελημένα.
Φρόντισε τα λουλούδια σου...
-Τα λουλούδια μου ? Μα μόνο αγριόχορτα βλέπω... , του απάντησε λυπημένος.
-Δεν έχει πάντα αποτέλεσμα να μάχεσαι τα αγριόχορτα. Έτσι δυναμώνουν. Συνήθως οι ρίζες τους είναι βαθιές. Καλλιέργησε τα λουλούδια σου. Κλάδεψέ τα, ρίξε λίπασμα, δώστους νερό και χώρο, φρόντισε να αναπτυχθούν.   Θα ομορφήνουν και θα δυναμώσουν.
Έτσι  τα αγριόχορτα θα αποδυναμωθούν, είπε ο άγνωστος και συνέχισε τον δρόμο του.

Ήταν η πρώτη φορά, που στεκόταν και κοιτούσε τα λουλούδια του...

το καράβι

Αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου

αν καταφέρεις ν' αγαπήσεις λένε

αυτό το μαύρο φως αλλάζει χρώμα

νομίζω λένε κάτι ακόμα.

Μοιάζουνε μαύρα τα νερά που ταξιδεύουμε

όμως εμείς βλέπουμε χρώματα κι ακόμα

πάνω στο Boundy λένε αντέχουμε.

Στα μονοπάτια αυτά που χάραξες

τα φίδια ζητάνε να συρθώ για να περάσω

θα κατεβαίνω μέχρι να φτάσω

κάτω από τόνους πλαστικά σκουπίδια

εκεί που λάμπουν τα χαμένα δαχτυλίδια

στην αμμουδιά σου, να μη ξεχάσω

της μοναξιάς μου το γεράκι να γυμνάσω

τα φίδια κρέμονται απ' το δέντρο σαν θηλιά

μα αν τους ξεφύγω μπορεί να πιάσω

το άλογο σου απ' το λαιμό και αγκαλιά

να ταξιδεύουμε μέσα στη μέρα

που χρόνια τώρα τρέχω να προφτάσω.

Τι είν' η γαλήνη, τι είν' η γαλήνη

αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου

λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στη σελήνη...

butterfly effect

Μια ημέρα σε ένα κουκούλι εμφανίστηκε μια μικρή τρύπα. 

Ένας άνθρωπος που περνούσε τυχαία στάθηκε και για ώρες παρατηρούσε την πεταλούδα που προσπαθούσε να βγεί από την μικρή αυτή τρύπα.

Μετά από αρκετές ώρες, η πεταλούδα φάνηκε σα να εγκατέλειπε τις προσπάθειες, ενώ η τρύπα παρέμενε το ίδιο μικρή. Ήταν σαν η πεταλούδα να είχε κάνει ότι μπορούσε και να μην είχε πλέον δυνάμεις.

Τότε ο άνθρωπος αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα. Έτσι, πήρε ένα σουγιά, άνοιξε το κουκούλι και η πεταλούδα βγήκε....

Όμως το σώμα της ήταν αδύνατο και μουδιασμένο. Τα φτερά της δεν ήταν αρκετά ανεπτυγμένα και μόλις που κουνιούνταν.

Ο άνθρωπος συνέχισε να παρατηρεί, σκεπτόμενος ότι όπου να ήταν, τα φτερά της πεταλούδας θα άνοιγαν και θα μπορούσαν να σηκώσουν το σώμα της για να πετάξει.

Τίποτα όμως δεν έγινε...

Η πεταλούδα πέρασε το υπόλοιπο της ύπαρξής της σέρνοντας το αδύναμο σώμα της και τα καχεκτικά φτερά της.

Ποτέ της δεν μπόρεσε να πετάξει...

Εσύ, θυμάσαι τις πεταλούδες...?