με άλλο τρόπο...

ο λόγος,
όχι,
δεν είναι το πλουσιότερο εκφραστικό μέσο...
ούτε το πιο άμεσο
ούτε το πιο μεστό


μπορεί όμως να γίνει όλα τα παραπάνω
και πολύ περισσότερα...


ο λόγος,
όμως,
έχει πολλούς τρόπους
να μεταμφιέζεται...





για εσένα...





Fausto Pappetti ....  Magic moon

έλλειψη

το πηγάδι

Εννιά στην πέμπτη θέση :

Στο πηγάδι υπάρχει μια καθαρή δροσερή πηγή,

απ' όπου μπορεί κανείς να πιεί.

Το πηγάδι που τροφοδοτείται συνεχώς από μια πηγή ζωογόνου νερού είναι ένα καλό πηγάδι.

Ένας άνθρωπος που έχει αρετές και είναι σαν ένα τέτοιου είδους πηγάδι έχει γεννηθεί για να γίνει ηγέτης και σωτήρας των ανθρώπων, γιατί διαθέτει το νερό της ζωής. 

Εν τούτοις εδω παραλείπεται η αναφορά για "καλή τύχη". 

Σ' ένα πηγάδι το πιό σημαντικό απ' όλα είναι να μπορεί να αντληθεί το νερό του. 

Ακόμα και το καλύτερο πηγάδι παραμένει μια δυνατότητα για αναζωογόνηση, όσο το νερό δεν μπορεί να αντληθεί. 

Παρόμοια και με τους ηγέτες των ανθρώπων : το πιο σπουδαίο απ' όλα είναι να μπορεί κανείς να πιεί από την πηγή των λόγων τους και να μπορεί να τους ερμηνεύσει στη ζωή.

Ι ΤΖΙΓΚ

Το βιβλίων των αλλαγών

Το πηγάδι στα Αγγλικά     : Well

To  πηγάδι στα Λετονικά   : Labi

To πηγαδι στα Κινέζικα     :    好 ( προφέρεται   τζιγκ)

στη δεύτερη σελίδα

Βρέθηκα μπροστά σε αυτό το βιβλίο τυχαία.

Αφημένο πάνω σε ένα παγκάκι, μόνο του, τράβηξε τη προσοχή μου και το πλησίασα.

Εάν ήταν γράμμα ξένο δεν θα το άνοιγα. Δεν μου αρέσει να μπαίνω αδιάκριτα στην προσωπική ζωή των άλλων. Όμως ήταν βιβλίο, δεν ήταν γράμμα.

Γύρισα το εξώφυλλο.

Ήταν ένα βιβλίο που είχε διαβαστεί από κάποιον.

Γύρισα και την πρώτη σελίδα.

Είχε ένα όνομα, αλλά δεν θα το γράψω...

Στην δεύτερη σελίδα,  τα μάτια μου ταξίδεψαν στις λίγες χειρόγραφες γραμμές.

Απλό το μελάνι, γαλάζιο.
Το άφησα εκεί, απαλά, στην ίδια θέση και έφυγα.

Ήταν ένα βιβλίο που περίμενε κάποιον...

Μου έφτανε αυτό που διάβασα στην δεύτερη λευκή σελίδα του...

"μωρό μου
είμαι ίσως τρελή που θα σου τα γράψω αυτά...
πόσο έχω κολλήσει επάνω σου,
πως το δέρμα μου αγγίζει το δικό σου,
πως ενώνονται τα χέρια μας,
πως η ανάσα σου γίνεται ανάσα μου,
πως τα μάτια μου χάνονται στα δικά σου,
πόσο παραδομένη είμαι σε εσένα
όνειρό μου...
μια τέτοια νύχτα... ας πέθαινα στα χέρια σου...
Θα ήμουν ευτυχισμένη."

would you dance with me ?

12 Μαϊου

4…Και ξαφνικά άνοιξαν μπροστά μου τα πάντα. Και βλέπω ένα όραμα, χωρίς όρια. Όλα έγιναν φως, ένα γαλήνιο και χαρούμενο φως. Και έρωτας μεγάλος με κατέβαλε γι’ αυτό που είδα. Κι ύστερα από λίγο σκοτάδι κατέβαινε από την μια μεριά. Κι ήταν φοβερό και τρομερό. Και στριφογύριζε σαν σπείρα. Κι έμοιαζε με φίδι. Ύστερα το σκοτάδι έγινε κάτι υγρό, ανείπωτα ταραγμένο, που ανάδιδε καπνό, σαν να έβγαινε από φωτιά και ακούστηκε ένας απερίγραπτα θρηνητικός ήχος. Σε λίγο βοή ασυνάρτητη ακούστηκε, σαν να ήταν βοή.

5. Και από το φως… λόγος άγιος γέμισε τη φύση και ολοκάθαρη φωτιά ξεπήδησε από την υγρά φύση, ψηλά, πάνω στα ύψη. Κι ήταν κάτι ανάλαφρο  μαζί και οξύ και δραστικό. Κι ο αέρας, που ακολούθησε το πνεύμα που ανέβαινε από τη γη και το νερό ως τη φωτιά, ήταν ανάλαφρος , κι έμοιαζε σαν να κρέμεται από τη φωτιά….

6…. Το φως εκείνο, έφη, εγώ Νους ο σος θεός, ο προ φύσεως υγράς της εκ σκότους φανείσης. Ο δε εκ Νοός φωτεινός Λόγος υιός θεού….

ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

ΛΟΓΟΣ Ι΄

Συνταξιδιώτες

Είχε μια έκφραση, λες και μόλις κατάπιε κάτι που της είχε προκαλέσει αηδία.

Χείλη διακριτικά βαμμένα, μαλλί κρεπαρισμένο κομμωτηρίου , φουλάρι στο λαιμό, πάνω από 60…

Και οι άλλες δύο έτσι ήταν…

Το μόνο που άλλαζε από τις συντηρητικού ύφους , εντός ταγιέρ με φουλάρι και ελαφρό τακούνι στο παπούτσι , ήταν οι εκφράσεις τους. Ακόμη και το μαλλί τους ήταν όμοιο.

Κοντό, σε ένα χρώμα που στεκόταν με σοβαρότητα μεταξύ του καστανού και του ξανθού.

Αποτυπωμένη έκδηλη αηδία στο πρόσωπο της μίας.

Μια ψυχρή μάσκα το πρόσωπο της άλλης με ρυτίδες κάθετες που θύμιζαν κάγκελα φυλακής.

Η τρίτη ήταν σα να μην είχε πρόσωπο. ΄Ηταν δηλαδή ένα από αυτά τα άχρωμα πρόσωπα που δεν τα θυμόμαστε ποτέ, λες και η ζωή πέρασε και δεν άφησε κανένα αποτύπωμα, κανένα ίχνος της ύπαρξής της, δεν δώρισε καμία έκφραση στα μάτια της. Την αγνόησε!

Τρεις φίλες , με κάποιο τρόπο δεμένες η μία με την άλλη, όπου η δύναμή τους πήγαζε μέσα από την συνύπαρξή τους.

Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους και να φαντάζομαι την ιστορία της ζωής τους, ή στιγμιότυπά τους.

Δεν ήταν ευτυχισμένες γυναίκες. Ήταν όμως γυναίκες του καθήκοντος.

Είμαι σίγουρη ότι το καθήκον τους το έκαναν στη ζωή τους. Παντρεύτηκαν, έφτιαξαν ένα σπίτι, ανάθρεψαν και έθρεψαν παιδιά, συσσώρευσαν αγαθά, είχαν τις ασχολίες τους και έφθασαν αισίως στα 60 + της ζωής τους, παρέα, καθισμένες πλάι, πλάι στα καθίσματα του τρένου, ανέκφραστες, περιφερόμενες μάσκες, σιωπηλές μάσκες. Κακέκτυπο η μία της άλλης , κακέκτυπα της ιδέας που είχαν διαμορφώσει για το «σοβαρή κυρία», χωρίς χαμόγελο, στητές και άχρωμες.

Σίγουρα ήταν γυναίκες του καθήκοντος. Ενός καθήκοντος χωρίς χαμόγελο, στητό και άχρωμο.

Διαγώνια , στην απέναντι θέση καθόταν η «ζωή». Δεν ξέρω το όνομά της, αλλά την βάφτισα Ζωή, από τα ανέμελα νιάτα της, την λάμψη στο βλέμμα, τη σιγουριά στο ύφος, το ατημέλητο ντύσιμό της, το στήσιμο του σώματός της.

Γύρω στα 25 , με την αγριάδα και την αποφασιστικότητα των γύρω στα 25. Η «ζωή» μιλούσε στο κινητό.

Γενικά, εάν το προσεγγίσουμε έτσι… η ζωή μιλάει, εκφράζεται, κινείται. Αντιπαθεί την στασιμότητα και την στατικότητα.

Άραγε η «ζωή» στα 60+ της θα έχει γίνει μια γυναίκα του καθήκοντος ή θα παρέμενε «ζωή» ότι και εάν θα σήμαινε αυτό για εκείνη?

Είναι περίεργο, αλλά σωστό ή λάθος, έτσι το αντιλαμβάνομαι πια.

 Έτσι το εισπράττω…

Το να ζείς…αποτελεί υπέρβαση.

Κι΄όμως η επιλογή αυτή θα έπρεπε να είναι το αυτονόητο…