τι κοιτάς ?

Δεν ήταν η πρώτη φορά που στεκόταν και κοιτούσε τον κήπο του.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που η συγκεντρωμένη έκφρασή του έκλεινε μέσα της την λύπη.
Αυτή την εικόνα είδε ο άγνωστος που ερχόταν από το δρόμο. Στάθηκε και τον κοίταξε. Μετά κοίταξε τον κήπο.

-Τι κοιτάς τόσο σοβαρός? τον ρώτησε.
-Μα δεν βλέπεις? Δεν βλέπεις πόσα αγριόχορτα υπάρχουν? Συνέχεια προσπαθώ να τα ξεριζώσω αλλά εκείνα υπάρχουν ακόμη. Ξεπετάγονται από παντού.
-Εγώ βλέπω όμορφα λουλούδια, του είπε ο άγνωστος και χαμογέλασε... μόνο που είναι πολύ παραμελημένα.
Φρόντισε τα λουλούδια σου...
-Τα λουλούδια μου ? Μα μόνο αγριόχορτα βλέπω... , του απάντησε λυπημένος.
-Δεν έχει πάντα αποτέλεσμα να μάχεσαι τα αγριόχορτα. Έτσι δυναμώνουν. Συνήθως οι ρίζες τους είναι βαθιές. Καλλιέργησε τα λουλούδια σου. Κλάδεψέ τα, ρίξε λίπασμα, δώστους νερό και χώρο, φρόντισε να αναπτυχθούν.   Θα ομορφήνουν και θα δυναμώσουν.
Έτσι  τα αγριόχορτα θα αποδυναμωθούν, είπε ο άγνωστος και συνέχισε τον δρόμο του.

Ήταν η πρώτη φορά, που στεκόταν και κοιτούσε τα λουλούδια του...

το καράβι

Αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου

αν καταφέρεις ν' αγαπήσεις λένε

αυτό το μαύρο φως αλλάζει χρώμα

νομίζω λένε κάτι ακόμα.

Μοιάζουνε μαύρα τα νερά που ταξιδεύουμε

όμως εμείς βλέπουμε χρώματα κι ακόμα

πάνω στο Boundy λένε αντέχουμε.

Στα μονοπάτια αυτά που χάραξες

τα φίδια ζητάνε να συρθώ για να περάσω

θα κατεβαίνω μέχρι να φτάσω

κάτω από τόνους πλαστικά σκουπίδια

εκεί που λάμπουν τα χαμένα δαχτυλίδια

στην αμμουδιά σου, να μη ξεχάσω

της μοναξιάς μου το γεράκι να γυμνάσω

τα φίδια κρέμονται απ' το δέντρο σαν θηλιά

μα αν τους ξεφύγω μπορεί να πιάσω

το άλογο σου απ' το λαιμό και αγκαλιά

να ταξιδεύουμε μέσα στη μέρα

που χρόνια τώρα τρέχω να προφτάσω.

Τι είν' η γαλήνη, τι είν' η γαλήνη

αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου

λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στη σελήνη...

butterfly effect

Μια ημέρα σε ένα κουκούλι εμφανίστηκε μια μικρή τρύπα. 

Ένας άνθρωπος που περνούσε τυχαία στάθηκε και για ώρες παρατηρούσε την πεταλούδα που προσπαθούσε να βγεί από την μικρή αυτή τρύπα.

Μετά από αρκετές ώρες, η πεταλούδα φάνηκε σα να εγκατέλειπε τις προσπάθειες, ενώ η τρύπα παρέμενε το ίδιο μικρή. Ήταν σαν η πεταλούδα να είχε κάνει ότι μπορούσε και να μην είχε πλέον δυνάμεις.

Τότε ο άνθρωπος αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα. Έτσι, πήρε ένα σουγιά, άνοιξε το κουκούλι και η πεταλούδα βγήκε....

Όμως το σώμα της ήταν αδύνατο και μουδιασμένο. Τα φτερά της δεν ήταν αρκετά ανεπτυγμένα και μόλις που κουνιούνταν.

Ο άνθρωπος συνέχισε να παρατηρεί, σκεπτόμενος ότι όπου να ήταν, τα φτερά της πεταλούδας θα άνοιγαν και θα μπορούσαν να σηκώσουν το σώμα της για να πετάξει.

Τίποτα όμως δεν έγινε...

Η πεταλούδα πέρασε το υπόλοιπο της ύπαρξής της σέρνοντας το αδύναμο σώμα της και τα καχεκτικά φτερά της.

Ποτέ της δεν μπόρεσε να πετάξει...

Εσύ, θυμάσαι τις πεταλούδες...?