Βρέθηκα μπροστά σε αυτό το βιβλίο τυχαία.
Αφημένο πάνω σε ένα παγκάκι, μόνο του, τράβηξε τη προσοχή μου και το πλησίασα.
Εάν ήταν γράμμα ξένο δεν θα το άνοιγα. Δεν μου αρέσει να μπαίνω αδιάκριτα στην προσωπική ζωή των άλλων. Όμως ήταν βιβλίο, δεν ήταν γράμμα.
Γύρισα το εξώφυλλο.
Ήταν ένα βιβλίο που είχε διαβαστεί από κάποιον.
Γύρισα και την πρώτη σελίδα.
Είχε ένα όνομα, αλλά δεν θα το γράψω...
Στην δεύτερη σελίδα, τα μάτια μου ταξίδεψαν στις λίγες χειρόγραφες γραμμές.
Απλό το μελάνι, γαλάζιο.
Το άφησα εκεί, απαλά, στην ίδια θέση και έφυγα.
Ήταν ένα βιβλίο που περίμενε κάποιον...
Το άφησα εκεί, απαλά, στην ίδια θέση και έφυγα.
Ήταν ένα βιβλίο που περίμενε κάποιον...
Μου έφτανε αυτό που διάβασα στην δεύτερη λευκή σελίδα του...
"μωρό μου
είμαι ίσως τρελή που θα σου τα γράψω αυτά...
πόσο έχω κολλήσει επάνω σου,
πως το δέρμα μου αγγίζει το δικό σου,
πως ενώνονται τα χέρια μας,
πως η ανάσα σου γίνεται ανάσα μου,
πως τα μάτια μου χάνονται στα δικά σου,
πόσο παραδομένη είμαι σε εσένα
όνειρό μου...
μια τέτοια νύχτα... ας πέθαινα στα χέρια σου...
Θα ήμουν ευτυχισμένη."
είμαι ίσως τρελή που θα σου τα γράψω αυτά...
πόσο έχω κολλήσει επάνω σου,
πως το δέρμα μου αγγίζει το δικό σου,
πως ενώνονται τα χέρια μας,
πως η ανάσα σου γίνεται ανάσα μου,
πως τα μάτια μου χάνονται στα δικά σου,
πόσο παραδομένη είμαι σε εσένα
όνειρό μου...
μια τέτοια νύχτα... ας πέθαινα στα χέρια σου...
Θα ήμουν ευτυχισμένη."
