Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Συνταξιδιώτες


Είχε μια έκφραση, λες και μόλις κατάπιε κάτι που της είχε προκαλέσει αηδία.

Χείλη διακριτικά βαμμένα, μαλλί κρεπαρισμένο κομμωτηρίου , φουλάρι στο λαιμό, πάνω από 60…
Και οι άλλες δύο έτσι ήταν…
Το μόνο που άλλαζε από τις συντηρητικού ύφους , εντός ταγιέρ με φουλάρι και ελαφρό τακούνι στο παπούτσι , ήταν οι εκφράσεις τους. Ακόμη και το μαλλί τους ήταν όμοιο.
Κοντό, σε ένα χρώμα που στεκόταν με σοβαρότητα μεταξύ του καστανού και του ξανθού.
Αποτυπωμένη έκδηλη αηδία στο πρόσωπο της μίας.
Μια ψυχρή μάσκα το πρόσωπο της άλλης με ρυτίδες κάθετες που θύμιζαν κάγκελα φυλακής.
Η τρίτη ήταν σα να μην είχε πρόσωπο. ΄Ηταν δηλαδή ένα από αυτά τα άχρωμα πρόσωπα που δεν τα θυμόμαστε ποτέ, λες και η ζωή πέρασε και δεν άφησε κανένα αποτύπωμα, κανένα ίχνος της ύπαρξής της, δεν δώρισε καμία έκφραση στα μάτια της. Την αγνόησε!

Τρεις φίλες , με κάποιο τρόπο δεμένες η μία με την άλλη, όπου η δύναμή τους πήγαζε μέσα από την συνύπαρξή τους.
Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους και να φαντάζομαι την ιστορία της ζωής τους, ή στιγμιότυπά τους.

Δεν ήταν ευτυχισμένες γυναίκες. Ήταν όμως γυναίκες του καθήκοντος.
Είμαι σίγουρη ότι το καθήκον τους το έκαναν στη ζωή τους. Παντρεύτηκαν, έφτιαξαν ένα σπίτι, ανάθρεψαν και έθρεψαν παιδιά, συσσώρευσαν αγαθά, είχαν τις ασχολίες τους και έφθασαν αισίως στα 60 + της ζωής τους, παρέα, καθισμένες πλάι, πλάι στα καθίσματα του τρένου, ανέκφραστες, περιφερόμενες μάσκες, σιωπηλές μάσκες. Κακέκτυπο η μία της άλλης , κακέκτυπα της ιδέας που είχαν διαμορφώσει για το «σοβαρή κυρία», χωρίς χαμόγελο, στητές και άχρωμες.
Σίγουρα ήταν γυναίκες του καθήκοντος. Ενός καθήκοντος χωρίς χαμόγελο, στητό και άχρωμο.

Διαγώνια , στην απέναντι θέση καθόταν η «ζωή». Δεν ξέρω το όνομά της, αλλά την βάφτισα Ζωή, από τα ανέμελα νιάτα της, την λάμψη στο βλέμμα, τη σιγουριά στο ύφος, το ατημέλητο ντύσιμό της, το στήσιμο του σώματός της.
Γύρω στα 25 , με την αγριάδα και την αποφασιστικότητα των γύρω στα 25. Η «ζωή» μιλούσε στο κινητό.
Γενικά, εάν το προσεγγίσουμε έτσι… η ζωή μιλάει, εκφράζεται, κινείται. Αντιπαθεί την στασιμότητα και την στατικότητα.
Άραγε η «ζωή» στα 60+ της θα έχει γίνει μια γυναίκα του καθήκοντος ή θα παρέμενε «ζωή» ότι και εάν θα σήμαινε αυτό για εκείνη?

Είναι περίεργο, αλλά σωστό ή λάθος, έτσι το αντιλαμβάνομαι πια.
 Έτσι το εισπράττω…
Το να ζείς…αποτελεί υπέρβαση.
Κι΄όμως η επιλογή αυτή θα έπρεπε να είναι το αυτονόητο



  

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το να ζείς...
Μπορείς να ζείς χωρίς όνειρα??
Χωρίς αγάπη??

http://www.youtube.com/watch?v=Z770wk3vunw&feature=related

η περιπλανώμενη είπε...

Οι άνυδροι τόποι, οδηγούν τους οργανισμούς στην αφυδάτωση και οδηγούνται στην ερημοποίηση…
Αυτό έμαθε η περιπλανώμενη στον δρόμο της…